 
                      
Prowadź mnie według Twej prawdy i pouczaj,
bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca, i w Tobie mam zawsze nadzieję.
(Ps 25, 4)
Ksišżki
|
ZASADY
Droga pokory na tej ziemi to wejście do Królestwa Bożego.
Bez pokory wszystko jest próżnością i urojeniem.
Razem z pokorą zdobędziesz wszystkie inne cnoty.
Pozwól, aby pokora była twoją stałą towarzyszką, a będziesz szczęśliwy.
Doświadczysz dużo pociechy wewnętrznej, jeżeli wielkodusznie przyjmiesz upokorzenia.
Nie wpada w gniew i zgorzknienie, kto samego siebie uważa za małego.
Kto doświadcza upokorzenia na tej ziemi, tego Bóg wywyższy w wieczności.
Kto pokornie i w pokoju serca przyjmuje wzgardę - zdobędzie niwyobrażalnoą wielkość.
Uświadomienie sobie swojej głupoty i nędzy jest lekarstwem na pychę i zarozumiałość.
Rozważania swojej nędzy i nicości daje dużo cierpliwości w upokorzeniu.
Kto z pokornego serca samego siebie uniża, potrafi odkryć wartość drwiny i obrazy.
Kiedy doświadczasz niesprawiedliwości, pamiętaj, że z prochu jesteś stworzony.
Jeżeli nie umiesz przebaczać urazy, okazujesz wyraźnie twój brak pokor.
Upokorzenie jest bardzo ciężkie dla tego, kto nie chce pamiętać o swojej nicości.
Owoce dążenia do pokory to rozważanie własnej małości w świetle wielkości Boga.
Kzażde dobro w tobie to dar od Boga.
Jak ośmielasz się liczyć na siebie, skoro wszystko otrzymałeś jako dar Boga?
Moje życie przemija, jestem jak popiół i dym, a jednak jest jeszcze we mnie tyle pychy i zarozumiałośći.
Przypatrz się uważnie otwartemu grobowi, a będziesz znów pokorny.
Nie polegać na własnym zdaniu - to wyraz pokory.
Nigdy nie będzie prawdziwie pokorny, kto samego siebie za bardzo ceni i kocha.
Znosić wady innych, a nawet swoje własne - to owoc całkowitego otwarcia się na pokorę.
Służyć każdemu z radością - to owoc pragnienia pokory.
Kto uczciwie dąży do pokory, niech szanuje innych, samego siebie ceniąc nisko.
Wyśmiewanie innych i brak szacunku dla innych wypływa z przesadnej pewności siebie.
Nie denerwuj się, gdy popełnisz jakiś błąd - upokarzaj swoje serce.
Dobroć Bożą jest bardzo bliska pokornemu i skruszonemu sercu.
Zwracanie uwagi nie wywołuje oburzenia u tego, kto posiada pokorę.
Zaufanie Bogu zamiast samemu sobie pogłębia pokorę.
Sercem i duszą pokory jest cześć i miłość Boga.
Podobać się Bogu to więcjej niż ludzkie uznania i chwała.
Trzydzieści jeden zasad do rozważania na każdy dzień miesiąca
Misjonarze Krwi Chrystusa
Do góry
|
