Służyć każdemu z radością - to owoc pragnienia pokory.



           Jako fundament wszystkich cnót, jako "kielich miłości", pokora zawiera w sobie wszelkie owoce. Jednym z najpiękniejszych owoców jest radość służby. Dla wielu osób służba jest czymś negatywnym, jakimś złem koniecznym, którego trzeba unikać o ile się da. Takie spojrzenie na służbę staje się tragedią człowieka niedojrzałego, człowieka bez miłości, bez pokory. Ale co uczynić, aby odkryć radość służby? Trzeba wejść do wody, by nauczyć się pływać. Trzeba wytrwać w pierwszych trudnościach ucznia, którzy zaczął grać na nowym instrumencie lub rozpoczął trenować nową dyscyplinę sportową. Dopiero potem można przeżyć satysfakcję i zaszczytne momenty. Suchy czarny chleb trzeba długo gryźć, zanim zacznie smakować. Podobnie jest z radością służby: trzeba zaufać i wytrwać, trzeba dać serce, a przede wszystkim wierzyć, że nie służymy sami, ale w nas służy Chrystus, a my służymy Chrystusowi w drugim człowieku, a szczególnie w tym, który cierpi. Przez radość służby jako owoc pokory bierzemy już udział w radości zmartwychwstania. Najpierw trzeba stracić Jezusa na Golgocie, aby przyjąć Go z powrotem jako Zmartwychwstałego - może właśnie wtedy, gdy najmniej Go oczekujemy.
          Doświadczenie nadprzyrodzonej radości z powodu służby w pokorze nie otrzymuje ten, kto nie służy bez warunków, kto wyklucza kogoś, kto ogranicza się w służbie przez własną rodzinę, przyjaciół lub interesy. Chrześcijańska służba jest uniwersalna, ponieważ Chrystus przelał własną Krew dla wszystkich. Kto daje własną krew razem z Krwią Jezusa, kto pragnie służyć, kto pragnie kochać, już nie szuka radości, ale właśnie dlatego doświadczy jej nieoczekiwanego daru boga.
          
           Czy służę tylko po to, aby spełnić obowiązki albo dla własnej satysfakcji? Czy potrafię dać więcej, niż muszę? Czy podarowuję swoje serce, a wraz z nim Chrystusa?

Do góry