Tajemnice radosne

1. Zwiastowanie

Chwila jaśniejąca blaskiem, w którym niebo łączy się z ziemią. Syn Boży staje się człowiekiem, aby odkupić i zbawić ludzkość. Maryja przez swą zgodę, staje się Matką Boga, a potem Matką naszą. Wzbudźmy intencję szczerego dążenia do pokory, czystości i żywej miłości.

2. Nawiedzenie Św. Elżbiety

Ile słodyczy i wdzięku zawiera w sobie ten trzymiesięczny pobyt Maryi u swej ukochanej krewnej, Elżbiety! Jaka wielka harmonia w tych dwóch pieśniach, które się przeplatają: "Błogosławionaś Ty między niewiastami", i "Pan wejrzał na uniżenie służebnicy swojej: błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody". Scena powyższa jest wspaniałym przykładem służenia Bogu i bliźniemu. Łączmy się w tym rozważaniu z duszami, z którymi nas wiąże pokrewieństwo lub powszechne braterstwo, a to w celu ożywienia wzajemnej miłości.

3. Narodzenie Jezusa w stajence betlejemskiej

Zgodnie z planem Bożym, Słowo Przedwieczne, które stało się Ciałem opuszcza święte tabernakulum jakim było łono Maryi. Po raz pierwszy, ukazuje się światu w otoczeniu tchnącym ciszą, ubóstwem i prostotą. Słychać z nieba głosy anielskie, zwiastujące pokój, który całemu światu przynosi Nowo Narodzony. Pierwsi Jego czciciele to Maryja, Jego Matka, Józef, przybrany Ojciec i pokorni pastuszkowie. A Dzieciątko do wszystkich się uśmiecha: do Żydów, do Rzymian, Greków, Chińczyków, Indian i ludu z każdego kraju i epoki. Polecajmy wszystkie nowo narodzone dzieci, które w ostatniej dobie się narodziły - Jezusowi, ponieważ one są Jego braćmi, powołanymi do szerzenia Jego panowania na ziemi.

4. Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni

Jezus podtrzymywany rękoma Matki, wyciąga swe ramiona do Symeona. Jest to chwila spotkania się dwóch Testamentów. On chwałą ludu wybranego, Syn Maryi, zmierza ku temu, by stać się "światłem na oświecenie pogan". Rozważając ofiarowanie Jezusa usiłujmy i siebie bogu ofiarować na każdy dzień wraz ze swymi chorobami i cierpieniami, a to za Ojczyznę i Kościół.

5. Znalezienie Jezusa w świątyni

Jezus ma już dwanaście lat. Maryja i Józef udają się z Nim do Jerozolimy. Niespodziewanie im znika Jezus. Lecz nie na długo, gdy Go znaleźli posłusznie udał się do domu. Ten ostatni dziesiątek tajemnic radosnych ofiarujmy za kapłanów i świeckich, by umieli słuchać prawdy i ją dobrze rozumieli, a do tego potrzeba pokory i czystości serca.

Tajemnice światła

1.Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Głos z nieba mówił: Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. (Mt 3,17)
Żydzi przyjmujący chrzest Janowy głośno wyznawali swe grzechy. Nie otrzymywali rozgrzeszenia, ale przyjęcie chrztu z rąk Jana było dla wielu z nich przełomowym krokiem i początkiem przemiany życia. Jezus wchodząc do Jordanu był niewinny. Nie popełnił żadnego grzechu. Nie potrzebował nawet symbolicznego obmycia.
Zbawczy sens wydarzenia nad Jordanem wyjaśnił św. Paweł, pisząc w 2 Liście do Koryntian: "On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą" (5,21). Jezus nie stał się nagle grzesznikiem, ale wziął na siebie ciężar ludzkich win. Uczynił tak, ponieważ jest posłanym przez Ojca umiłowanym Synem Bożym, Odkupicielem, na którego zstąpił Duch Święty.
Na pozór w tej tajemnicy nie jest obecna Maryja. To złudzenie. Ona jest w każdym wydarzeniu w życiu Jezusa. On jest Synem Boga i Jej Synem.

2. Objawienie siebie podczas wesela w Kanie Galilejskiej

Matka Jezusa powiedziała do sług: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie". (J 2,5)

Początek znaków czynionych przez Jezusa. Ten pierwszy znak jest tak bardzo przyziemny w swej treści. Jest drobną pomocą okazaną ludziom, którzy w chwili radości znaleźli się w kłopocie. Ale równocześnie jest otwarciem serc uczniów na wiarę. Treścią pierwszego znaku uczynionego przez Jezusa u progu publicznej działalności jest przemiana. Przemienił wodę w wino, wskazując, że niezbędne jest nieustanne przemienianie i doskonalenie człowieka.
Wśród tajemnic światła w tej jednej Maryja jest bardzo wyraźnie widoczna. To na Jej interwencję Jezus dokonał pierwszego znaku. To Ona jest pierwszą z wierzących. Wydawać by się mogło, że Jezus jest niezadowolony ze sposobu, w jaki Jego Matka inicjuje całe wydarzenie. Ale On tylko podkreśla, że inicjatywa zawsze leży po stronie Boga. Potwierdza to Maryja wielkim przesłaniem, skierowanym do ludzi spotykających na swej drodze Chrystusa: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie" (J 2,5). Bez tego zdania cud w Kanie Galilejskiej byłoby bardzo trudno zrozumieć.

3. Głoszenie królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

Jezus mówił: "Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię." (Mk 1,15)

Chrystus przyniósł światu Dobrą Nowinę o zbawieniu. Nie zbawił ludzi w ukryciu, bez ich wiedzy. Miłosierdzie Boże nigdy nie narusza ludzkiej wolności. Pan Bóg nikogo na siłę nie wciągnie do nieba, chociaż pragnie, aby wszyscy osiągnęli szczęście wieczne i mogli Go oglądać twarzą w twarz. Posłał swego Syna, aby odkupił wszystkich ludzi.
Głosząc nadejście królestwa Bożego, wzywając ludzi do nawrócenia, Jezus nie ograniczył się tylko do apeli i deklaracji. Odpuszczał grzechy tym, którzy zbliżali się do Niego z ufnością. W ten sposób dał początek tajemnicy miłosierdzia, którą On sam realizuje i będzie realizował aż do skończenia świata, zwłaszcza przez sakrament pokuty i pojednania, powierzony Kościołowi. Jednak, aby uzyskać odpuszczenie grzechów, człowiek musi je poznać, za nie żałować, chcieć się poprawić, wyznać zło i za nie zadośćuczynić.
Maryja przypomina światu o potrzebie nawrócenia w uznanych przez Kościół objawieniach.

4. Przemienienie na górze Tabor

A z obłoku odezwał się głos: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie! (Łk 9,35)

Drugi raz w tajemnicach światła jest mowa o przemienieniu. Tym razem jest to Przemienienie na górze Tabor. Jezus ukazuje wybranym uczniom swoje Bóstwo. Odsłania przed nimi na mgnienie oka zasłonę Tajemnicy. Uczniowie wpadają w zachwyt. Chcą tę chwilę zatrzymać, utrwalić dla siebie. Nie myślą o innych.
"Chwała Bóstwa rozświetla oblicze Chrystusa, kiedy Ojciec uznaje Go wobec porwanych zachwytem Apostołów, wzywa ich, aby Go słuchali (por. Łk 9,35 i par.) i przygotowuje do przeżycia z Nim bolesnego momentu męki, aby doszli z Nim do radości zmartwychwstania i do życia przemienionego przez Ducha Świętego" (Jan Paweł II, Rosarium Virginis Mariae). Na górze Tabor Piotr, Jakub i Jan jeszcze nie wiedzieli, że droga Jezusa do chwały będzie prowadzić przez cierpienie.
Maryja tę prawdę poznała wcześniej. Wiedziała, kim jest Jej Syn. Nie musiała wchodzić na górę Tabor, aby być gotową na przyjęcie wszystkiego, co rozważamy w tajemnicach bolesnych Różańca.

5. Ustanowienie Eucharystii

Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. (J 13,1)
Eucharystia jest sakramentalnym wyrazem misterium paschalnego. Jezus zapowiadał ją wcześniej, gdy po cudzie rozmnożenia chleba mówił: "Kto spożywa Moje Ciało i pije Moją Krew, ma życie wieczne"(J 6,54). W Eucharystii Chrystus ze swym Ciałem i Krwią pod postaciami chleba i wina staje się nieustannie pokarmem, dając "aż do końca" świadectwo miłości do ludzi. Miłości, której najwyższym potwierdzeniem jest fakt, że dla zbawienia ludzi sam siebie złożył w ofierze. Tę ofiarę Kościół składa wciąż na nowo podczas każdej Mszy świętej, wypełniając polecenie Jezusa "To czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22,19).
Każdy kapłan, sprawujący Eucharystię, przeżywa radość Maryi, która została wybrana, aby dawać ludziom Bożego Syna. Wypowiadając słowa "To jest Ciało Moje, to jest Krew Moja", uobecnia Jezusa, po to, aby każdy mógł zasiąść z Nim do uczty, przyjąć Go w Komunii świętej, zjednoczyć się z Nim w miłości.

Tajemnice bolesne

1. Jezus w Getsemani "I stał się pot Jego jako krople krwi spływającej na ziemi" (Łk 22, 44) Agonia Jezusa spowodowana jest świadomością, że straszliwa męka nie tylko się zbliża, ale już się rozpoczęła. Scena z Getsemani jest dla nas pobudką i zachętą, byśmy uczynili wysiłek woli i przyjęli z całkowitym poddaniem się cierpienia, które na nas zsyła i dopuszcza Bóg. "Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie" (Łk 22, 42).

2. Biczowanie

Tajemnica biczowania stawia nam przed oczy okrutną męczarnię razów, spadających na niepokalane i niewinne członki Jezusa. Stąd płynie dla nas wielka nauka. Jeśli nie jesteśmy powołani do krwawego męczeństwa, to w każdym razie do ustawicznego trzymania siebie w karbach, do poskramiania swoich namiętności. Tylko tą drogą, czasem heroiczną, dochodzi się krok za krokiem do coraz doskonalszego upodobnienia do Jezusa.

3. Ukoronowanie cierniem

Kontemplacja tej tajemnicy nadaje się w szczególniejszy sposób dla tych, którzy dźwigają ciężar odpowiedzialności społecznej. Na głowie Jezusa korona z cierni. Na ich głowach spoczywa korona wyróżnienia, dostojeństwa i władzy.
Pożyteczne byłoby też zastanowienie się nad odpowiedzialnością tych, którzy otrzymali więcej zdolności i talentów. Powinni zatem przynosić więcej owocu, wykorzystując swą inteligencję.

4. Droga krzyżowa

Życie ludzkie jest ciągłym i długim pielgrzymowaniem. Trzeba wciąż piąć się w górę, po stromych, kamiennych ścieżkach. W tej tajemnicy Jezus jest uosobieniem całego rodzaju ludzkiego. Byłoby nieszczęściem, gdyby każdy z nas nie miał swego krzyża: człowiek skuszony do egoizmu, do niewrażliwości, prędzej upadłby w drodze.
Przykład Jezusa przemawia do naszego serca, byśmy Go z zapałem i wielkodusznie naśladowali.

5. Śmierć Jezusa

"Życie i śmierć stoczyły ze sobą dziwną walkę". Życie i śmierć, oto dwa aspekty znamienne i decydujące Ofiary Jezusa. Od uśmiechu w Betlejem, który rozkwita na ustach wszystkich dzieci przychodzących na świat, aż do ostatniego tchnienia na krzyżu, które objęło wszystkie nasze bóle, by je uświęcić. Maryja jest obecna przy męce na krzyżu, tak, jak była obecna w Betlejem. Prośmy Ją, by modliła się za nas "Teraz i w godzinę naszej śmierci".

Tajemnice chwalebne

1. Zmartwychwstanie Jezusa

Zmartwychwstanie jest największym triumfem Chrystusa, a zarazem triumfem Kościoła świętego. Jest to tajemnica śmierci zwyciężonej i pokonanej. W tym świetle odżywa w naszych sercach pamięć o zmarłych. Gdy o nich pamiętamy w Ofierze Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, wtedy biorą udział w naszym życiu modlitwy i łaski.

2. Wniebowstąpienie Jezusa

W tym obrazie kontemplujemy ostateczne wypełnienie obietnic Chrystusa. Powrócił do Ojca, od którego zszedł kiedyś na ziemię, by zamieszkać wśród nas, jest gwarancją obietnicy danej wszystkim ludziom: "idę przygotować wam miejsce". (J 14, 2) Dusze zajęte pracą dla nieba, odczytują we wznowieniu się Jezusa swój ideał postępu w górę do tego, co doskonałe.
Ramiona Jezusa czekają otwarte na wszystkich.

3. Zesłanie Ducha Świętego

Podczas Ostatniej Wieczerzy Pan Jezus obiecał Apostołom, że ześle im swego Ducha; a potem w Wieczerniku, gdy Go już nie było wśród nich, a oni zgromadzili się wokół Maryi, otrzymali od Niego ten największy dar.
Osiągnięcia Soboru II mają stać się nowym porywem Zielonych Świąt. Porywem wiary, apostolstwa i modlitwy o pokój na całym świecie.

4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

W tym obrazie ukazuje się Maryja w najwyższej chwale do jakiej może dojść stworzenie. Scena ta w godzinach przygnębienia wlewa pociechę i ufność w serca wybranych, a nimi możemy być wszyscy, gdy odpowiemy na wezwanie łaski, jaką Bóg w ciszy przygotowuje. Tajemnica Wniebowzięcia oswaja nas z myślą o śmierci, skłania nas do spokojnego zaufania Panu.

5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi

Wielka misja zapoczątkowana Zwiastowaniem, przewija się niby nurt ognia i światła poprzez wszystkie tajemnice. Odwieczny, Boży zamiar zbawienia towarzyszył nam w ciągu całego różańca i doprowadza nas teraz do tronu niebieskiej światłości. Wspaniała jest rzeczywistość i harmonia słów i uczuć różańcowych. Jest w niej bowiem odczucie bólu ludzkiego, przedsmak nieziemskiego pokoju i nadzieja życia wiecznego.

Strona główna
Maryja

Do góry