Precz nie wyrzucę


"A tego, który do mnie przychodzi, precz nie odrzucę... Abym nic nie zgubił..." (J 6, 37. 39).
Nie ma odpadów ludzkich, które Ojciec lub Ja odrzucilibyśmy od siebie.
Nie ma ludzi za życia osądzonych na odrzucenie.
Nie ma ludzi niedopuszczonych do domu mej uczty.
Precz nie wyrzucę;
niepoprawnych słabeuszy,
ani ludzi o nie całkiem czystych intencjach,
ani ludzi, którzy mogliby się lepiej przygotować na spotkanie ze mną. I lepiej ze mną na uczcie obcować.
Nie odrzucę ludzi, o których wiem, ze wrócą do wzgardzonego grzechu,
ani ludzi, którzy Komunią Świętą ubezpieczają się tylko od wszelkich zagrożeń,
ani ludzi, którzy nawet kilka minut nie pamiętają o mej w nich obecności,
ani ludzi, którzy przychodzą tylko na prośbę ukochanej osoby,
ani ludzi, którzy spełniają tylko pańszczyźnianą powinność dorocznej Komunii św.,
ani ludzi, którzy mną, jak chustą okrywają trądzik dewocyjnej twarzy.
Precz nie wyrzucę. Dlatego przyjdźcie!
Nie pozwoliłem kobiecie z mego opowiadania ewangelicznego zgubić na zawsze drachmy.
Ani pasterzowi owiec.
Jakże mógłbym dopuścić do tego, abym kogoś z ludzi zgubił?
Tym więcej precz odrzucił?

Tadeusz Ryłko

Teksty
Strona główna

Do góry